Iako se rodio nekoliko mjeseci poslije drugog svjetskog rata u Dizeldorfu kao sin hirurga, Vimu Vendersu, koji je ime dobio po majčinoj holandskoj strani familije, život počinje  malim skandalom. Ime Vim baš i nije bilo podobno tj. 'ispravno njemačko' pa su ga roditelji bili prisiljeni nazvati Wilhelm. Elementi koji su ga motivisali tokom odrastanja biće kasnije vidljivi u većini njegovih filmova – bio je opsjednut britanskom i američkom pop-kulturom, obožavao je stripove, flipere i rokenrol. Nakon završene gimnazije, Vim je krenuo s klasičnim obrazovanjem – najprije red medicine, pa red filozofije, ne bi li na kraju prekinuo svoje akademsko putovanje i odlučio biti slikar.

1966., s tek napunjenih dvadeset seli u Pariz gdje uprkos naporima ipak ne uspijeva upisati Likovnu akademiju. Morao se zadovoljiti poslom gravera u ateljeu američkog umjetnika Džoni Frendlera, a zbog činjenice da u njegovom trošnom stančiću nije bilo grijanja postaje stalni posjetilac francuske kinoteke gdje ponekad gleda i po pet filmova dnevno. Postaje, naravno, zavisnik i shvata da put slikara možda i nije za njega.

Ponovo je 1967. u Njemačkoj gdje upisuje Akademiju u Minhenu, a paralelno piše kritike za brojne njemačke časopise, uključujući i 'FilmKritik'. Tokom tog razdoblja uspio je završiti sedam kratkometražnih filmova, a 1968. je biva uhvaćen na studentskim protestima te dobija šest mjeseci uslovne kazne. Svjetska ga filmska javnost poznaje kao najuspješnijeg predstavnika pokreta 'Neue deutsche Kino', jedinog koji je sedamdesetih završio fakultet, ali i najviše amerikaniziranog. Diplomirao je 16mm crno-bijelim filmom 'Ljeto u gradu', no karijera mu zapravo započinje 1971. kada je prema romanu svog dobrog prijatelja i kasnije čestog saradnika Petera Handkea snimio film 'The Goalkeeper's Fear of the Penalty'. Te se iste godine s još četrnaest kolega uključuje u osnivanje produkcijske i distributerske kuće 'Filmverlag der Autoren' koji postaje jezgro nove njemačke kinematografije. Produkcijske kuće postaće mu must – 1974. osniva Wim Wenders Produktion, a 1976. Road Movies Filmproduktion Inc. Od najranijih filmskih radova njeguje poseban izraz u kojem se vidi uticaj likovnih tehnika: akvarela i gravure – veliku pažnju pridaje specijalnom rasporedu, kompoziciji, boji (često snima crno-bijele filmove ili neke žarkih boja). Gledalac često ima utisak da gleda pokretne fotografije, fremovi su mu nerijetko statični, pejzaži najsličniji nekim američkim prostranstvima a duge sekvence voli dopuniti scenama vozova, automobila ili pješaka koji prolaze. Takav filmski postupak i svojevrsna meditativna linearna naracija često su uz njegove filmove vezali dubinu i asocijacije na njegovo filozofsko obrazovanje. Sam je reditelj svoje stvaralaštvo oštro podijelio po metodi snimanja: one crno-bijele je opisao kao 'Grupu A', a one u boji kao 'Grupu B'.

Izrazi A navodno nastaju kao produkt Vendersovih sanjarija, nespecifičnih ideja i inspiracija koje se polako razvijaju dok Grupa B vrlo usko prati zadani scenarij.'Američki prijatelj' (1977) je njegova prva internacionalna koprodukcija, koja mu je osim epiteta međunarodnog osigurala poznanstvo s Frensisom Ford Kopolom koji ga poziva u NjuJork gdje nakon mnogih prekida i muka oko produkcije snima film 'Hammet' (1982). Prvo od prestižnih priznanja mu je Zlatni lav kojeg je u Veneciji primio 1982. za film 'Der Stand der Dinge', no već slijedeće godine za film 'Pariz, Teksas' koji je snimio prema zbirci priča i poema Sema Šeparda, uz soundtrack Rej Kudera u Kanu osvaja Zlatnu palmu. Osamdesete su Vendersa definitivno mazile i on postaje filmska ikona, sve popularnija u javnosti. Romantični i iznad svega poetični 'Der Himmel über Berlin' (1987) mnogi smatraju njegovim klasikom, što je ponovo potvrdila nagrada u Kanu, a za danas već velikog reditelja upravo s tim filmom započinje tradicija – te godine objavio je svoju prvu knjigu fotografija 'Written in the West'. Monografije i zbrike fotografija otad će pratiti njegove brojne filmove, ali i fascinaciju zemljama koje je proputovao. Najambiciozniji film njegove karijere je definitivno SF 'Until the End of the World' (1991) koji je na jedvite jade uspio srezati s originalnih 270 minuta na 179, no na kraju je, kako to s velikim projektima biva, film ipak mlako primljen. Budući da je time bio nezadovoljan, dao se u preinačenje i na kraju završio s petosatnim materijalom. Devedesete su mu nekako bile vrijeme za eksperimentisanje – najprije je snimio kratkometražni za djecu 'Arisha, the Bear and the Stone Ring' da bi snimio film 'Tokyo-Ga' o svom najdražem redatelju Yasujirou Ozuu te dokumentarac 'Notebook on Cities and Clothes' o modnom dizajneru Yamamotou. Devedesete su mu, s druge strane, takođe donijele mnoge pozicije poput mjesta predsjednika Evropske filmske akademije, raznih predavačkih funkcija te počasnih doktorata. Posljednjih je godina zabljesnuo melanholičnim muzičkim dokumentarcem 'Buena Vista Social Club' (1999) gdje se opet poigravao s omiljenim mu motivima, dok je film 'Hotel od milion dolara' (2000) uprkos brojnim nagradama ipak ostao bez potvrde njegovih starih fanova. Kao da je onu nekadašnju jednostavnost i suptilnost te ogromnu sposobnost improvizacije negdje izgubio.Što se tiče privatnih detalja – Vim Venders se ženio čak šest puta (!!!), prvi put s dvadeset i tri, a zadnji put 1993. sa sadašnjom suprugom Donatom Venders koja se takođe bavi fotografijom. Naprosto obožava muziku, a osim Rej Kudera često sarađuje s Danielom Lanoisom, Viljem Nelsonom, U2-om, Nik Kejvom i Lu Ridom. Svoje fotografije vrlo često izlaže, a nije mu strano ni režiranje reklama i video spotova.

Filmografija Vima Vendersa:

Klint Istvud posjeduje izgled probisvjeta i oreol ikone. Jedan je od rijetkih junaka malog ekrana čije ime u naslovu garantuje hit. Manje poznata je činjenica da je Istvud takođe producent sa „neponovljivim talentom za uspjeh“ (nagrada akademije za najbolju režiju za Unforgiven). Rođen 31-og maja, 1930-e, u San Francisku, Istvud radi na benzinskoj pumpi sve do dolaska u Holivud sredinom pedesetih. Po dolasku glumi sporedne role u manje poznatim filmovima (Tarantula,1955) prije nego što postigne status filmske zvijezde ulogom u seriji „Rawhide“.Zahvaljujući ulogama u tri „špageti vesterna“ u režiji Serđa Leonea „Za šaku dolara“ (1964), „Za dolar više“ (1965), i „Dobar, rđav,zao“ (1966) Istvud postiže planetarnu popularnost.Pokreće vlastitu produkcijsku kuću,Malpaso, koja ubrzo stiče prava za sljedeći vestern hit Hang 'Em High (1967).Fantastičan uspjeh postiže sa hitom Prljavi Hari (1971) na kraju šezdesetih i početkom sedamdesetih.Zlatno doba se nastavlja filmom snimljenim 1971-e „Play Misty for Me“,te „High Plains Drifter“ (1973), i „The Outlaw Josie Wales“ (1976). Iako uglavnom grubi grubijana nježnija strana njegove ličnosti dolazi do izražaja u filmu Bronco Billy (1980), komediji koju režira i u kojoj glumi.Kao režiser, Istvud je učio od najboljih, Don Sigela i Serđa Leonea, Istvud boji stresne scene vrlo prefinjenim filmografskim bojama. Iskustvo rada sa najboljim mu pomaže da dobije Oskara za režiju 1993 za film „Unforgiven“(1992). Iste godine Istvud snima novi hit „In the Line of Fire“.Dok 1995-e, na red dolazi fantastična ekranizacija bestseler knjige „Mostovi okruga Medison“ u kojoj glumi zajedno sa neponovljivom Meril Strip . “The Stars Fell on Henrietta“(1995)je kritika dočekala na nož a bio je to i finansijski promašaj. “Ponoć u bašti dobra i zla“ (1995), te „Apsolutna moć“ (1996), “Istinski zločin“(1999) „Svemirski kauboj“(2000) Blood Work(2002), Mystic River (2003-2 oskara i jedno kansko zlato) te Million dollar Baby (2004- 2 Zlatna globusa i čak 4 Oskara uključujući najbolji film i režiju) pokazuju da ova mega-zvijezda sigurno nije na zalasku

Filmografija Klinta Istvuda:

Majk Figis (1948-Mombasa, Kenija)

Uz Spajk Lija, Čarls Burne je jedan od najvažnijih afroameričkih sineasta na kraju dvadesetog vijeka, čije  je djelo u međuvremenu  postalo mejnstrim . Na specifičan način Burne bojama filma oslikava egzistenciju i sudbinu savremenog obojenog čovjeka. Rođen u Misisipiju 1944-e, Burne je odrastao u Los Anđelesu, gdje na prestižnom Kolumbija univerzitetu završava odsjek za režiju zajedno sa Larijem Klerkom, Džuli Daš, Hejli Džerimom i Bilijem Vudberijem. 1976-e snima „Bush Mama“, Burne 1977-e snima svoj rediteljski debi “Killer of Sheep”. Kao žrtva loše distribucije, ostvarenje nikad nije postiglo širu popularnost, međutim 1981. godine postiže uspjeh na festivalu u Berlinu što mu kasnije polazi za rukom i na prestižnom Sandens festivalu.

Poslije dobijanja Gugenhajmove stipendije 1980-e, Burne snima ponovo „Vjenčanje mog brata“(1985) ali mu ponovo distributeri okreću leđa. Dobivši nagradu Mekartirove fondacije 1988-e, Burne počinje da snima svoje remek-djelo “To Sleep With Anger“(1990). Ostaće zabilježeno u analima savremene kinematografije da je ovaj fantastični tematski film imao marketing budžet manji od pola miliona dolara. Neprihvaćen od Holivudskog establišmenta 1991. snima film o emigrantima na tlu Amerike pod nazivom „America Becoming“. Slijedi „Stakleni štit“ film posvećen korupciji u policijskim krugovima. Burne snima u francuskoj produkciji a prava za SAD tržište otkupljuje prestižni Miramax 1994-e. „Nightjohn“, nastaje kao adaptacija novele Gerija Poulsena a premijerno je prikazan na Dizni kanalu 1996-e. Nakon toga režira još dva TV ostvarenja: „Opra Vinfri prikazuje: Vjenčanje“(1998) i „Selma Lord Selma“ (1999), Burne se vraća na veliko platno režirajući gorke romanse, „The Annihilation of Fish“, u kojima glume Džejms Erl Džouns i Lin Redgrejv.
Filmografija Čarlsa Barnea:

Several Friends – 1969 / režija
The Horse - 1973 / režija
Killer of Sheep – 1977 / režija, scenario, produkcija i muzika
My Brother's Wedding – 1983 /  režija, produkcija, scenario i muzika
To Sleep with Anger -1990 / režija i scenario
America Becoming -1991 / režija i scenario
The Glass Shield -1995 / režija i scenario
When It Rains – 1995 / režija i scenario
Nightjohn -1996 / režija (TV film)
The Final Insult  - 1997 / režija
The Wedding – 1998 /  režija
Dr. Endesha Ida Mae Holland -1998 / režija
Selma, Lord, Selma -1999 /  režija
The Annihilation of Fish -2000 / nedovršen-režija
Olivia's Story – 2000 / adaptacija
Finding Buck McHenry -2000 / TV film režija
The Blues- 2002 / TV film-režija 
Nat Turner: A Troublesome Property - 2003 / režija i scenario
Bless Their Little Hearts (Billy Woodbury -  1984 / režija i scenario

Ričard Pirs (1943-San Dijego, Kalifornija, SAD)

1980 Heartland
1981 Threshold
1984 Country
1986 No Mercy
1990 The Long Walk Home
1992 Leap of Faith
1996 A Family Thing
2002/03 The Blues - The Road to Memphis
Televizijska ostvarenja / Now or Never 1976 Visions - "The Gardener's Son"
1978 Siege
1979 No Other Love
1983 Sessions
1985 Alfred Hitchcock Presents (co-directed)
1989 Dead Man Out
1989 The Final Days
1993 Homicide: Life on the Street - "Last of the Watermen"
1994 Party of Five
1997 Nothing Sacred
1998 Thicker Than Blood
1999 Witness Protection
2001 South Pacific

Mark Levin